Δίχως οίκτο και ντροπή στέκουν ανάμεσα μας ολόρθοι
με σάλια να στάζουν απ τα μυαλά τους.
Ευτυχείς στο τώρα των ψυχών στο αύριο των δέντρων
λυγίζουν τις μέρες μέχρι να σπάσουν χτισμένες σε σιωπηλές σπηλιές.
Όλα αυτά τα τυλίγεις σ ένα δάκρυ απ την κρύα σου μήτρα.
Οι πτωματοφάγοι επιστρέφουν, στιγμιαίως επιστρέφουν
για να γίνουν θύματα της ανάγκης σου να φαγωθείς.
