θα μπεις μεσα μου;
διχως πολλα πολλα
πρεπει να τελειωσει
η διαδικασια
οτι ειναι να γινει
ας γινει
με κενο και κρεας
σοκολατα και φλουδα
πυρποληση και ωκεανο

ας φυγεις ηττημενη
αλλα ολοκληρη
με κομματια να κρεμονται
αριστερα δεξια
τα φυλλα ειναι Αυγουστος
και μυρο
και κρινο
και ηχω
απ το νημα που σ ενωνει
με τον κοσμο
σπαει καθε πρωι φινο
εναυσμα φλεγομενο
στην παγωμενη χλαινη
πανω στον Εβρο
σ εκεινο το λασπωμενο δασος
οπου εσκαγαν τα κυματα δαπανηρα διχασμενα , ακριτες του χρονου
με μια φωτογραφικη πλακα σα θηλια συναισθηματικη,
κνουτο και πλατη
βουρκωμα και μαρμαρυγη
φως και λιποσαρκοι αγγελοι

αν μπεις μεσα μου θα ζησεις
ειναι για μενα ζωτικο να ζησεις
να πιστεψω σε κατι
που αποκλειεται να το εχω φαει, καταπιει, ιδει, οσφρηστει, πιασει
παρολα αυτα αν φυγεις παρε πονο και μορφινη
ειναι αδειο και κρυο το μερος
που πηγαινουμε ολοι
ειναι γαλαζιος ο ουρανος που κοιταμε ολοι
ειναι η ανοιξη ανυποφορη στα υψιπεδα
ειναι η μεγγενη και τα βουνα που τριζουν ολοκληρα
ειναι τα αιμοπεταλια στα τριχοειδη αγγεια
εκει που γινεται το παρε δωσε της ζωης
το κοφτο , διχως νοημα, παρε δωσε της ζωης

αν μεινεις μεσα μου εγω δε θα μπορω να φυγω
θα ειμαι ενας ξενος σε καθε πατριδα
θα ειμαι ενας ξενος σε καθε πατριδα
θα ειμαι ενας ξενος σε καθε σου δευτερολεπτο
σε καθε σου ανεμισμα φευγαλεο,
κι αλλο να πω στα δεντρα δεν υπαρχει
παρα το τραγουδι σου