Στα δωμάτια οπού αναπαύονται τα όνειρα
Τακτικά επισκέπτομαι έναν καθρέπτη
μιλάω με το είδωλο
το είδωλο σκέφτεται ακατάπαυστα
μερικές φορές γελάει.
Όταν τα όνειρα ονειρεύονται πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα
Αν δηλαδή η ζωή είναι ένα πρόσχημα.
Εγώ δειλιάζω
Τότε πάνω στο είδωλο εμφανίζονται δυο μαύρα στίγματα.
«Ευτυχώς που ο θάνατος σας ενώνει» λέει.
Ένα όνειρο πεθαίνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή
κι ένας άνθρωπος γεννιέται.
Στίβω ένα κύτταρο στον καθρέφτη
Μήπως και ξεθολώσει.Απαντάω.
Δεν θυμάμαι την απάντηση.
Έχει να κάνει με σένα.
Φευγαλέα μια αίσθηση προορισμού
ταράζει την
Ησυχία των δωματίων.
Κουρνιάζω ήσυχα σε μια γωνία και θέλω να κρυώσω
όπως ποτέ κανείς δε κρύωσε
μα να μη παγώσω.
Γιατί τα θρύμματα μου θ αλλάξουν τη διακόσμηση
των δωματίων.
Τα όνειρα δε το θέλουν αυτό
ούτε και η θάλασσα που λυσομανά στο ταβάνι.
Στο πάτωμα είναι ζωγραφισμένη μια κυρία
με κίτρινο φθαρμένο ταγιέρ.
Κρατά ένα μωρό που βυζαίνει απ το αριστερό της στήθος.
Εχω τρομάξει λίγο μα δε θέλω να φύγω.
Ξέρω ότι πλανιέσαι στα δωμάτια.
Ρωτάω τον καθρέφτη που είσαι .
Απαντάει.
Δεν θυμάμαι την απάντηση.
Θυμάμαι μια μέρα ανοιξιάτικη που κατεδάφισαν
έναν πλάτανο
-τον πατέρα της παιδικής μου γειτονιάς
και φκιάξαν μια πιάτσα φορτοταξί.
Μετά από χρόνια σε συνάντησα στα ερείπια του πλάτανου,
πίσω από κάτι φρέσκους θάμνους,
λουστήκαμε στα διπλανά λουτρά
και στο εγκατελειμένο κτίριο της φιλαρμονικής
-το ξέρω αυτό , κι ας μην έγινε-
το είδωλο κοίταζε τα όνειρα δίχως κραυγές και στόμφο.
Μετά ευλαβικά αποφάσισε για μένα
πως καλύτερα θάταν να ξεχνάω τις απαντήσεις

ν αποκοιμιέμαι πλάι στο είδωλο

να λατρεύω τους θεούς στα δωμάτια….

Κάποια μέρα λίγο πρίν όλα γρεμιστούν
όπως η ζωή και τα όνειρα προστάζουν
θα με βρείς να σκαλίζω

τα μαύρα στίγματα.

Γελώντας θ ακουμπήσεις τα δάχτυλα σου πάνω τους
-η λύτρωση είναι μια λέξη που δεν έχει θέση εδώ-
κι απλώς θα χαθούμε στη θάλασσα οπου,
μόνο γεννιούνται,
μόνο γεννιούνται,
μόνο γεννιούνται
τα όνειρα.