Δεν είναι που οι μέρες είναι κρύες και γκρίζες
Δεν είναι που τα χαμόγελα κρέμονται παγωμένα
Δεν είναι που το γαλάζιο πέτρωσε στον ουρανό
Δεν είναι που τα βλέμματα νιώθουν σκοτάδι.

Είναι που καλομάθαμε σ αυτή τη χυδαία χαρά
Είναι που αρκεστηκαμε σ αυτή την εύκολη ηδονή

κι όλο φτιάχνουμε
θλιμμένες μουσικές













5 σχόλια:

Despina είπε...

αδημονώ
οι θλιμένες μουσικές
να ζωντανέψουν το δάκρυ
που πάγωσε στο βλέφαρο....

Ανώνυμος είπε...

πόσο ανάγκη το έχει αυτό το ευχαριστώ
η ζωή
ναι όλοι και όλα έχουν ανάγκη να τα θυμούνται
κι οι μουσικές δεν είναι θλιμμένες
του ανθρώπου τ' αυτιά τις ονομάζει
μα όταν η ψυχή πιστεύει στο φως
μα όταν η ψυχή αγαπάει το φως μα και το σκοτάδι της
τότε όλα είναι αληθινά
αληθινά

Νimertis είπε...

η εντελέχεια της μουσικής είναι η σιωπή άραγε; ή μήπως το αντίστροφο;

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

…γιατί ακόμα και το χυδαίο ντροπή ένοιωσε ετούτους τους ανηδονικούς και βρώμικους καιρούς…

λογια εικονες τραγουδια είπε...

http://www.youtube.com/watch?v=UW3IgDs-NnA

http://fei13.yooblog.gr/violeta-parra-2/


ειναι συγκλονιστικη η ευγενεια αυτου του τραγουδιου, ειναι συγκλονιστικη η ψυχη απ οπου πηγασε αυτο το τραγουδι,
ειμαι πολυ μικρος , πολυ επιδερμικος για να συλλαβω το μεγαλειο των "παλιων" ανθρωπων,
αισθανομαι ναυαγος σ αυτους τους βρωμικους καιρους μ ενα δακρυ που το παγωσα,
μ αυτο θελει να κυλησει,
και τωρα δα θυμηθηκα αυτο το τραγουδι που νομιζω πως μιλαει σ ολωνων μας τις καρδιες , και μιλαει με τη φωνη ενος νεου ανθρωπου, λεγοντας,

"νομιζα πως η αγαπη ηταν η θεραπεια του πονου,
αλλα ο πονος εγινε πιο δυνατος"

http://www.youtube.com/watch?v=dqKWkE0QFoU

η εντελεχεια της αγαπης μπορει να ειναι ο πονος, κι η εντελεχεια της μουσικης μπορει να ειναι η φωνη της ψυχης μας σ ενα σιωπηλο απο ψυχη κοσμο