η αγωνια μου ηταν να σε ονειρευομαι
στο χλωρο γρασιδι
φοβισμενη και ζουμερη
η αγωνια ηταν να φευγουμε μακρια
διχως ελπιδα
στα κοιμητηρια των θρομβων
η αγωνια ηταν να γεμιζουμε τον ουρανο
σαρκα κι αιμα λυπημενο
η αγωνια μας ηταν βροχη και λυτρωση
αναιμικη ανατολη πανου απ τις κραυγες
η αγωνια μας ηταν τα ξεφτια της φωνης
μας
ελευθερα να κρεμονται στ αγερι
πασπαλισμενα ποιηση , κιτρινα αστερια, δανεικα φωτα
στο μαυρο δασος
των αγγελων

η αγωνια μας ηταν να ζηταμε φωτεινο μονοπατι
σε δροσερο γκρεμο
κι αγκαλια ζωσμενη δηλητηρια
απ αυτα που μας εξανθρωπιζουν
λυγερους , αντυτους, συνεσταλμενους

οι βρογχοι σα σταλα κοιμιζουν
την ανασα μας
αποψε
πεθυμησα να σε δω
εδω

η αγωνια μας αρχισε να λυγιζει
καθως η μερα ξεθυμαινει
η αγωνια μας καποτε ηταν ξεχωριστη απο μας

τωρα μοιαζει μονο με σουρουπο
τωρα ειμαστε σουρουπο

αργοκινητο τραινο
πιο αργα
πιο αργα
κατανυξη γινεται η αγωνια
μαζευει τον χρονο σε μεθη νηφαλια
τον απλωνει στον ηλιο
τον δροσιζει στα πρωτα φιλια
πριν ακομη κι απ τα φιλια
στον πρωτο τριγμο της σαρκας
αποκοιμηθηκαμε και δεν ξυπνησαμε ακομη
κι ονειρευομαστε ακομη
πως ειναι να σφυριζεις
να σαλιωνεις τα χειλη
κι οταν σφυριζεις
τα χειλη να ξεραινονται
να υγραινονται
να εκπνεουν

απαλα