μεσα μου υπαρχουν φωνες
πολλες φωνες
και ηρεμια
δε ξερω τι να κανω τις φωνες

τις ταξινομω και τις βαζω σε λουριδες
πανω σε μια τεραστια γραμμη
παραγωγης
με κατευθυνση προς τον οριζοντα
παντου δηλαδη
αφηνω τις φωνες να σκορπισουν
κι επιστρεφουν ως ηχω

καποιες φορες μια απ αυτες ξεφευγει
και δε ξαναγυριζει
που παει δε ξερω
υποψιαζομαι μονο πως καποιος την ακουσε
και την κρατησε στοργικα κοντα του
το ιδιο κανω κι εγω
οταν ακουω μιαν αδεσποτη φωνη
την κρατω και την περιθαλπω

νομιζω πως μια μερα
ολες οι ορφανες φωνες του κοσμου
θα συναντηθουν
ετσι εξαπατω τον εαυτο μου
με ηρεμια
διχως ελπιδα






















2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μέσα μου υπάρχει μία φωνή μόνη της,
ολομόναχη
και πολύ ταραχή
ξέρω ν’ ακούω τη φωνή
να την αναγνωρίζω
ξέρω να κρατάω τη φωνή
να τη φυλάω τρυφερά μη πληγωθεί από τις άλλες
από τις άλλες φωνές
τις άγριες
μα αυτή όλο προσπαθεί να μου ξεφύγει
ξεγλιστράει αθόρυβα
κι εγώ περιμένω
την περιμένω να επιστρέψει ξανά

μα η μοναχική φωνή δεν επιστρέφει
μένει στην άκρη του ορίζοντα
ν’ αναρωτιέται πώς είναι να είσαι ηχώ
κι εγώ τότε την προτρέπω να πετάξει
στον αέρα
να αισθανθεί το άπειρο

ναι, ναι
αυτή είναι η μοναχική φωνή
πάντα αδέσποτη
πάντα ξεχασιάρα
πάντα ν’ αναζητά ή να ονειρεύεται

έτσι εξαπατώ τη μνήμη
έτσι εξαπατώ το όνειρο
με μια ξεχασιάρα φωνή!

Unknown είπε...

λευκή Ζωή!!!!!