η πιο ωραια στιγμη ειναι το δροσερο σκοταδι
ο γλυκος πονος της υπαρξης
το λαχανιασμα πανω στο βουνο
η σταση στο ανηφορικο μονοπατι
ο ιδρωτας στο μισο φορτιο
και τα δεματια απ τα σταχια
στην ακρη του χωραφιου
ο δεμενος ιλιγγος χτισμενος στην ανασα
το παρον που ελισσεται αμηχανο στα παιδικα χερια
κι ο φωτεινος πατερας που εξατμιζεται στο αγγιγμα
τ αγαλματα που γινονται χαλικια
κι η πρασιναδα που σκουραινει

τα φυλλα
τα φυλλα
τα φυλλα
οι αγγελοι
οι αγγελοι

η φθορα στον καθρεφτη των ακροδαχτυλων
η ρυτιδα στον γαληνιο υπνο
το μετωπο που ραγιζει
το κατακρημνισμα σε ιζηματογενεις παραδεισους
και οι ψιλες σταλες στο γλιστερο μονοπατι
οι κρυες γυναικες με ζεστο βλεμμα
και η λυπημενη μορφη πισω απ το παραθυρο του εγω
η καλημερα στο χειμωνα
και το φως που αλωνιζει την ψυχη
η γλυκα της αμυχης
η αλμυρη γευση της θαλασσας
το κρινο το κραταιο
τα ματια του αθωου φοβου

προδοσια
προδοσια
προδοσια
ιστος
ιστος

συγχωρεση οταν τα παραθυροφυλλα
σημαινουν βαθυ μπλε

βαθυ
μπλε
βαθυ
μπλε
βαθυ
μπλε
αθωο
ασπρο
γαληνη
γαληνιο

γαλα