περνας;

οχι, φοβάμαι

ελα , κάνε μια προσπάθεια,
δεν είναι και τοσο δυσκολο


μα ειναι το χασμα μεγαλο, κι οι δυναμεις μου λιγες

ως που εκτεινεται η θεληση σου;
παμε να πεταξουμε στα συννεφα κι ας ειναι μια αυταπατη,
κι ας γκρεμιστουμε,
κι ας ειναι η τελευταια στιγμη μια αναρμοστη αιωρηση

με ποση ηδονη σ ακουω να λες τα ιδια και τα ιδια,
πραγματα που δε θα ζησεις ποτε και μονο τα φανταζεσαι

τα ιδια μου τα κυτταρα το νιωθουν,
ειναι μια μνημη παναρχαια που δε μπορω ν αρνηθω
γιατι ηταν απο παντα εκει

πονας;

οχι , γιατι να ποναω για κατι που δεν εχει φοβο κι ελπιδα,
γιατι να ποναω;
το πεταγμα ονειρευομαι , το περασμα,
γιατι να ποναω;


δε μπορω να σακολουθησω , φοβαμαι, χτιζω μικρα πραγματα
κι ειμαι αγκιστρωμενος σ αυτα,
ειναι το μικρο μου νησι στη μεγαλη απεραντη θαλασσα
που μ ελκει και με φοβιζει,
αγαπαω το νησι μου γιατι μονο αυτο μπορεσα να φτιαξω,
δε θελω να ξανοιχτω ,δε θελω να ξερω,
θελω μια μικρη ζεστη γωνια να νομιζω πως ανασαινω ελευθερα

κι η απεραντοσυνη , τα χρωματα;
ο ωκεανος που μεσα του κρυβει τα παντα;
κι ο ουρανος που φανερωνει τα παντα;
ειμαι μικρη, φθαρτη, αδυναμη, ενα φυλλαρακι που θελει
να τολμησει να φυγει απ το δεντρο,
να το παρασυρει ο αερας , να το ταξιδεψει,
οχι για να γνωρισει, οχι για να μαθει , οχι για να νιωσει
ανειπωτες ηδονες και φοβους,
μονο να ταξιδεψει
περνας;
περνας, πες μου περνας;


θελω να περασω , να φυγω απ τη ζεστη μου φωλια ,
μπορουμε μαζι;

δε ξερω αν μπορουμε, δε μ απασχολει αν μπορουμε, μονο ξερω οτι θελω,
ειναι μια λεπτη κλωστη που με δενει μ ολα κι εγω καιρο τωρα
τη φανταζομουν σα χοντρο σκοινι,
κι αυτο ειναι η θλιφη μου,
να νιωθω πισθαγκωνα δεμενη και να φτιαχνω εικονικους ,
φευγαλεους κοσμους και να σπαταλιεμαι σε στιγμες
μ αλλους σκλαβους ικετευοντας για ενα καθαρο βλεμμα,
αυτη ειναι η δικη μου φθορα , το δικο μου μεγαλο λαθος


λαθος ειναι ναναι καποιος αδυναμος;
ν αποδεχεται την αδυναμια του;

μα δεν ειναι αδυναμια αυτο,
αρνηση ειναι της ιδιας μας της ελευθερης φυσης,
δεν εχει να κανει με λυτρωση,
δεν εχει να κανει με σκοπο η δρομο που καταληγει καπου,
ειναι η ιδια μας η φυση που την αρνηθηκαμε,
ειναι η ιδια μας η φυση που μας εκδικειται


ωραια τα λες κι αληθινα ολα τουτα μοιαζουν,
που να παμε λοιπον, γιατι να πεταξουμε;
χρειαζεται να τολμησουμε;
αυτο που λες ειναι να επιστρεψουμε σ αυτο που ειμαστε,
να γινουμε αυτο που ειμαστε

χρειαζεται , χρειαζεται στ αληθεια να πεταξουμε,
ολα αυτα που δημιουργησαμε κι υποταχτηκαμε σ αυτα
και τα ειπαμε πολιτισμο,
ειναι αυτα που μας πνιγουν,
ειναι ο θριαμβος του μυαλου πανω στην καρδια,
ειναι η ασφαλεια κι η βολη μας που ανακηρυχτηκε σε υψιστο αγαθο,
και πως να ξεβολευτουμε;
πως να ξεβολευτουμε;
πρεπει,
δε γινεται αλλιως,
να πεταξουμε
να γυμνωθουμε απ ολα τα επιπλαστα
να σταθουμε ακαλυπτοι στο φως
και να δουμε μονομιας οτι υπαρχει, οτι διψαει,
οτι τοσα χρονια φωναζει μεσα μας κι εμεις το πνιγουμε
μη τυχον και χαλασει τις παχυλες μας ισορροπιες

με μπερδευεις , με φοβιζεις , με λογια για μυθους κι επιστροφες,
παταν ολα αυτα καπου;
τα χωραει η πραγματικοτητα;

ν ανασανω μονο ζηταω , ν ανασανω ελευθερα,
να σκορπισω στον αερα , να ταξιδευω σε μια σταγονα νερο,
να φιλαω τ αστρα ,
ν αγαπαω διχως ν αγαπιεμαι,
ν αγαπιεμαι διχως ν αγαπαω,
να μη ζηταω ανταποδοση για τιποτα,
να μη περιμενω τιποτε,
να σταματησω να παιρνω και να δινω,
να χαιρομαι που ζω , να χαιρομαι που εχω ματια και χερια,
να φωτιζω , να φωτιζομαι απ το θαυμα της ζωης,
ποια πραγματικοτητα ειναι που δε το θελει αυτο,
ποια πραγματικοτητα ειναι που δε το χωραει;

σε μια μεγαλη σιωπη γεννιομαστε,
σε μια μεγαλη σιωπη ζουμε,
σε μια μεγαλη σιωπη πεθαινουμε,
οσο κι αν ξανοιχτουμε , οσο κι αν πεταξουμε,
αυτη η σιωπη ειναι η πραγματικοτητα μας,
αυτος ειναι ο δρομος που πανω του παταμε
και σκορπιζουμε θορυβο ολογυρα,
χαιδευουμε τις λεξεις , χορευουμε μ αυτες,
μα κατω απ ολα , πριν απ ολα , πανω απ ολα
υπαρχει σιωπη ,
η ευλογημενη σιωπη της υπαρξης μας,
η ευλογημενη παυση που ειναι η αληθινη μουσικη μας

πιστευω στον ερωτα , στην εκρηκτικη ανθοφορια του ερωτα,
εκει η σιωπη κι ο θορυβος , τα χρωματα κι η σκια
παυουν να εχουν ονομα , δε φοβουνται να εξαφανιστουν σε μια στιγμη
και ν αναδυθουν αλλιωτικα , διαφορετικα , μεταβαλλομενα,
ειν ελευθερια αυτο;
αυτο ειν ελευθερια και μακαρι να μη το λεγα ποτε,
να το νιωθα μονο, να το νιωθα


κι ο πονος;
η στιγμη που κρυωνουμε και ποναμε αβοηθητοι,
δεν ειναι ερωτας αυτο;
η ερημια δεν ειναι ερωτας;
η ρωγμη που νιωθουμε μεχρι τα βαθη μας,
αυτο ειναι ερωτας για μενα,
οι ανθρωποι που μας σκιζουν και μας ματωνουν
και χανουμε οτι ειδαμε κι ειπαμε για εαυτο,
αυτοι ειναι που αξιζουν για μενα,
που ανοιγουν τις πυλες του τιποτε, της μεγαλης σιωπης
περα απο χρωματα, ελευθερια και πεταγμα,
οι ανθρωποι που μας βυθιζουν μεχρι να γινουμε
ενα ξεραμενο σπορι
που ισως καποτε ξαναζησει και γευτει ξανα
χρωματα , ελευθερια , πεταγμα























7 σχόλια:

ΛΥΧΝΟΣ ΚΑΙΟΜΕΝΟΣ είπε...

καθαγιαστικός διάλογος… θα μπορούσε εσύ και εκείνη… θα μπορούσε εσύ και η άλλη πλευρά - ο άλλος εαυτός σου… θα μπορούσε… αισθήσεις. ερωτήματα. αρχέγονα. ορμέμφυτα. αφές. κραυγές. αγωνίες. ανάσες. μα οι απαντήσεις αρκούν; και αν αρκούν είναι και αμετάκλητες; και αν αρκούν τότε γιατί πονάς ακόμα; και αν αμετάκλητες γιατί τα ίδια ερωτήματα χρόνια και χρόνια;

φιλί ε-ξημερωμένο…

~reflection~ είπε...

Ετσι είχα μπερδευτεί κι εγώ...
κοριτσάκι σε βήμα γκρεμισμένο, μου έμαθαν ότι ΔΕΝ μπορω...ότι είμαι Λίγη, Μικρή, Αδιάφορη....

Πήρα αγκαλιά το μαξιλάρι...
πότισα τα όνειρα που κοιμόντουσαν εκεί, στο βελούδο του φτέρωμα, σε δάκρυα παιδικής απογοήτευσης......

Επειτα έφηβη πήρα αγκαλιά το Ποίημα....
και ειδα βήμα βήμα τις Δυνάμεις Κουβάρια να ξετυλίγονται....
Υγρες Γέφυρες μιας βραδινής ΕφΙδρωσης
που συνέδεε το Φεγγάρι με το Σκοτάδι μου....

Εγινα Φεγγάρι..
δανείστηκα φως από Ήλιους.....
δε με χώρεσε το Συννεφο......

εψαξα Ουρανό....
δε με χώρεσε και το Φεγγάρι...
ήθελα αυτόΦωτη να χτίζω, να γκρεμίζω και με το καμτσίκι του Αδεσμευτου καλπασμού του Καζαντζάκη να έχω το θαρρος να ξαναΔημιουργω Συννεφα και Έδρομο Ουρανό......

Μπήκα μέσα στο Ποίημα..
το δικό σου.....
Διχως φόβο.....

ξέρω θα καούν τα Φτερά μου...
ο ήλιος παντα είναι επικίνδυνος και Αρχοντικά σε Δοκιμάζει όταν θες να κλέψεις το Θρόνο του.....

μα τολμώ....
σε διαβάζω και πιο πολύ με τράβηξε από το Χέρι εκείνη η Αιώνια Μαρία μου....

που αν και μακριά είναι Αγαπημένη.....


πολύ Αγαπημενη..,
σαν εκείνη να με περιμένει εκεί στο Τελευταίο Σύννεφο Ευτυχίας που ευελπιστώ να φτασω ακολουθώντας τα ίχνη της Εσωτερικής σου Πυξίδας....

καλή Ανάσταση Καρδιάς......

Ανώνυμος είπε...

ναι
να πετάξουμε λέω
κι ας γκρεμιστούμε

έτσι λέω
να δοκιμάσουμε τα όρια

είναι ωραίο να δοκιμάζεις τα όρια
χωρίς όρια!!

εμπεριέχει τον ίλιγγο που δεν υπάρχει στις φτωχές μας ζωές

ας πετάξουμε λοιπόν

να

πιάσε το χέρι μου...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

θα μπορουσε βικυ να ειναι εκεινο το κομματι του εαυτου μας που εχει αηδιασει απο τις μασκες και τα προσχηματα,
εκεινο το απελπισμενο , αθωο , βιαιο
παιδι που το πνιγουμε αλλα δε πνιγεται,
κι εκεινο το παιδι μια ερωτηση ξερει μονο να πει:
"και ποιος τα εκανε ολα αυτα;"

αντε τωρα να του απαντησουμε αφου κι εμεις δε ξερουμε,
παριστανουμε οτι ξερουμε, παριστανουμε οτι πιστευουμε,
και , ναι, παριστανουμε οτι δε πιστευουμε

ειναι "επικινδυνο" αυτο το παιδι,
γιατι μας κανει να χανουμε τα μυαλα μας,
οπως συμβαινει στον ερωτα και στη θρησκευτικη εμπειρια,

αρκουμαι στη μικρη μου στερια ,
μονο που καποιες φορες φωναζει τοσο πολυ που δε γινεται να του πω
"σταματα επιτελους",
κι ετσι αναγκαζομαι να το ακουσω

λογια εικονες τραγουδια είπε...

κακια εσυ απο μονη σου εισαι ενας πολυχρωμος κοσμος,
που παραδοξως ειναι μια χαρα γεωμετρημενος,
θυμιζεις καποιον που ακομη μπορει να μαγευεται και να μαγευει
κρατωντας το ισο,
τιμωντας τα συμβολα ,
τιμωντας την ιεροτητα,
κι ορθωνοντας αναστημα απεναντι τους,
οχι για να εναντιωθεις,
ουτε καν για να πεις
"εγω σας οριζω",
συνυπαρχεις μ αυτα σ ενα χορο που παραξενευει στην αρχη τον παρατηρητη,
και μετα βρισκεται να χορευει διχως να τοχει καταλαβει..
τη μουσικη παντως και τον τονο τον δινεις εσυ...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

το ξερω σιλενα οτι αυτο ειναι ενα "επικινδυνο" κειμενο,
ομως εχω συμβιβαστει με τη βαρυτητα και καθολου δεν την αψηφω,
νομιζω πως ειμαστε -εντελως κοινοτυπο- βαθια μοναχικα οντα,
καθε ανθρωπος και μια γλωσσα ,
καθε ανθρωπος και μια ορφανη υπαρξη,
αυτη ειναι η πραγματικοτητα για μενα,
ισως οι γυναικες εχετε ενα χαρισμα σε σχεση με μας,
γινεστε μητερες-το ειπε η κακια με την Αιωνια Μαρια-,
κι ετσι μπορει να λετε λιγοτερα απο μας,
αλλα νιωθετε πιο βαθια , και πιο
αιχμηρα,

ας μη πεταξουμε,
να μιλαμε...

Ανώνυμος είπε...

θα συμφωνήσω

ας μη πετάξουμε

να μιλάμε μόνο