να σκοτωσουμε τα λουλουδια να ψυξουμε τους αγγελους με φωτεινη ρομφαια να διαλυσουμε οτι απεμεινε σκοτεινο
ομως δεντρα αυτα ανθρωποι εμεις στην ιδια χωματινη μητρα οι ριζες μας στον ιδιο ουρανο τα κλαδια μας
6 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
αναπνοή να κρατήσει λίγο ακόμα το φως αναπνοή να μείνει λίγο ακόμα η ματιά μας στον ουρανό διατήρηση καταστροφή εμμονή παραμονή αναπνοή να μείνει λίγο ακόμα...
παρηγορο meggie , οταν πια συνειδητοποιουμε το αδιεξοδο της "φωτεινης" μας γνωσης, ειναι μια επιστροφη θελω να πιστευω σε μια πιο "φυσικη" πνευματικοτητα..
καλε μου φιλε , νομιζω το ειχαμε ξανασυζητησει, οταν ειχες μιλησει για την απομαγευση του κοσμου,
οι αισθησεις γιναν ατροφικες, τα κεφαλια μας μεγαλωσαν, η σκεψη χωριστηκε σε τετραγωνακια, κι εμεις μετεωροι, ψαχνουμε τη χαμενη ομορφια, την πληροτητα, την μαγεια, κι εντελει-θα τολμησω να το πω- την θρησκευτικοτητα,
6 σχόλια:
αναπνοή
να κρατήσει λίγο ακόμα το φως
αναπνοή
να μείνει λίγο ακόμα η ματιά μας στον ουρανό
διατήρηση
καταστροφή
εμμονή
παραμονή
αναπνοή
να μείνει λίγο ακόμα...
όμως ...
τι παρήγορο "όμως"!!!
σε μένα, σα να έμεινε μετέωρο τούτο το όμως...
καλησπέρα φίλε μου...
σιλενα οι λεξεις σου με ταξιδεψαν σ
αυτο το αγαπημενο απ τα παλια
πολλες φορες ανατρεχω στα σχολια σου βλεπω κατι απο μενα εκει,
σ ευχαριστω
παρηγορο meggie ,
οταν πια συνειδητοποιουμε το αδιεξοδο της "φωτεινης" μας γνωσης,
ειναι μια επιστροφη θελω να πιστευω σε μια πιο "φυσικη" πνευματικοτητα..
καλε μου φιλε ,
νομιζω το ειχαμε ξανασυζητησει,
οταν ειχες μιλησει για την απομαγευση του κοσμου,
οι αισθησεις γιναν ατροφικες,
τα κεφαλια μας μεγαλωσαν,
η σκεψη χωριστηκε σε τετραγωνακια,
κι εμεις μετεωροι,
ψαχνουμε τη χαμενη ομορφια,
την πληροτητα,
την μαγεια,
κι εντελει-θα τολμησω να το πω-
την θρησκευτικοτητα,
ενα διστακτικο βημα λοιπον αυτο
το "ομως"...
Δημοσίευση σχολίου