τρεις καθονται σ ενα τραπεζι
και κοιταν ενα σβωλο χωμα
και το χωμα λεει:
"θα λατρεψετε αυτον που δεν ξερετε
κι αλλη απ τη γλωσσα του μιλατε
κι αλλα απ τα λογια του ακουτε
και τα ματια σας δεν τον βλεπουν
και τα ονοματα σας δεν ονομαζουν"

κι οι τρεις τωρα κοιτανε στο τραπεζι
ενα φλυαρο σπουργιτι που λεει:
"αν απ την υλη ξεπηδουν οι συνειρμοι
πειτε μου εσεις οι τρεις σοφοι,
τι ειναι η υλη και τι οι συνειρμοι;"

κι οι τρεις τωρα κοιταν αλλους τρεις
που σ αλλο τραπεζι καθονται
και κοιταν αλλους τρεις
κι ατελειωτες οι τριαδες
χιλιες φορες ιδιες
και μια φορα ξενες
χιλια χρονια στεκονται
και μια στιγμη κινουνται

καμμια τριαδα δε μπορει
στην αντιπερα οχθη να βρεθει
οχι , οτι η οχθη η αντιπερα υπαρχει
οχι , οτι η αντιπερα οχθη δεν υπαρχει

ετσι τα φανταστηκαν
ετσι τα μπορεσαν
κι ετσι προχωρουν
μητε τους συνειρμους ν απαρνηθουν μπορουν
μητε την υλη να ορισουν

σ ενα σταυροδρομι παλια πολυ
εχαθηκαν
κι απο τοτε οι τριαδες
μιλουν
μιλουν
ασταματητα μιλουν
στον ποταμο
που κυλαει
κυλαει
ασταματητα κυλαει