Στις πεδιαδες με τα ροζ χρωματα και τους μυρμηγκοφαγους συνανταω κοιτασματα αγνου φωτος, κοιταω τις μερες να φευγουν φορτωμενες μ ερυθροκυτταρα και μορφες ερημες απο πονο κι ηδονη. Αυτο ειναι το προσωπικο μου θεατρο και δε μου ανηκει τιποτα απ τη λαχταρα της θαλασσας παρα μονο οταν πεθαινω στα χερια σου μητρια και μητρα των ελευθερων φοβων. Λειτουργω σαν αιχμαλωτος αγγελος με σαρκα ατοφια απο χωμα και σπειρες λουλουδιαστες μαγματος περνωντας 7 χρονια το λαθος δρομο μαζι σου. Μακρινη η ημερα των χρωματων σε βραχωδεις παραλιες γενναει μωρα γελαστα, τους αναρχικους της αυριον, τους πραματευταδες της ηρεμης τρελλας. Αρμενιζουν στη σεληνη με ζουμια απο εφηβικα αλση, οχι καλοβαλμενα, κρατωντας το χαμενο δρομο με καφε λογισμους κι αστειρευτα παθη και μολυβιες απο σιωπηλες κιθαρες που γεμιζουν τα στηθια με πυριτιο, νευροιστο και ιστια ξαναζεσταμενων πολυ μοναχων ψυχων. Σαν κατανυξη στα μοναστηρια της σαρκας αποδεσμευονται τ απειραχτα απειρα, πλαγιαζουν σε χωματινα αστερια με μερες θολες, με μπουντρουμια φωτεινα. Θελω να σου δωσω πονο, να παρω χαρα, θελω να σου δωσω χαρα, να παρω πονο, κατρακυλωντας στο ετσι θελω μιας σταγονας, που ποτε δε μαραινεται. Θωπειες σε λουτρα και παχνη εξω και σανιδια οπου τριζουν σα παρθενικος υμενας. Και γιατι αραγε να καταλαβουν τι ειν η ζωη; Η σουπα ανακατευται στη χυτρα και γενναει το τυχαιο, αδιαφορει για τους πανσοφους σοφους της βλακειας. Φευγεις απ τα ονειρα, γινεσαι ψιθυρος ερεθισμενος σε πληθωριστικα αισθηματα, αδημονουν να ξεσπασουν στο κεφαλι του κοσμου, να πανε στο ακατοικητο σκοταδι. 7 χρονια στο λαθος δρομο μαζι σου, ξανα στον εγωιστικο γρεμο, ξανα σε γκριζες αιθουσες τυπικων ζωων.