Αερας φωτεινος φυσάει σε λυγισμένα στάχια, ολοκάθαρη η μέρα παιχνιδίζει σε φθαρμένες σάρκες, ολόκληρο το γεύμα της ζωής είναι δω, μια στιγμή μου μένει να τα αγγίξω όλα, τις μυρωδιές, τους κόπους των ανθρώπων, τους χθόνιους θεούς, τα φοβισμένα μονοπάτια της μοίρας, τα γέλια που καρφώθηκαν στο πέρας του ταξιδιού. Σε γυρεύω διχως σιωπή, δίχως φωνή, γεννιέμαι σ ένα σαλόνι με πράσινο σγουρό ύφασμα και μικρά ξύλινα πόδια, χτυπάω στις φλέβες διαδρομές, αντέχω τη φρίκη τους, αντέχω το κενό μου, ερωδιοί ξεπετάγονται, παφλασμοί μυτεροί, της ανάγκης ερπετά, το πανί τους είναι σα δόντι χωμένο στον ουρανό, όταν η φόρμα σπάει μένει το ανέγγιχτο βάθος, το μηχανάκι στρίβει στην κατηφοριά, όταν οι καμπύλες τελειώνουν ο ορίζοντας απομένει μοναχός. Τι να δείξει και σε ποιόν; Ασφαλής ρητορία απόντος του πόνου, χυδαία ομορφιά παράγει, βολεμένη ομορφιά παράγει, στολισμένο συντριβάνι η αγωνία, μυρίζουν οι πορτοκαλιές το νοτιά, μισογκρεμισμένοι κήποι κρύβουν υγρή μεταμέλεια, λέξεις αναπνέουν το χαμό τους, γυμνή μ ανοιχτα πόδια φαρμακώνεσαι ανήμπορη την εύκολη φρίκη της μισής, δειλής αλήθειας σα χειρουργημένος διπλωματης. Φονικό ψυχής ατυχώς συνετελέσθη.

























5 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Δίχως έναν να κρατά πρακτικά από τις μοιραίες στιγμές που σακατεύουν ολέθρια της Τρυφερότητά μας.....

δίχως ένα Ποίημα να κάνει Ένσταση και αντιδρώντας να ΜΗ γραφεται πεισματικά στο ίδιο χαρτί που γράφτηκαν τα Δανεικά Συναισθήματα ΜΗ σεβόμενα το Αγαπης Πνευματικό Δικαίωμα...

Δεν ανθίζω...
μα δε θα το μαθει κανεις...

γιατί έμαθα να χαμογελάω παντα....

φιλί............σαν Φλόγα που καίει ότι παρασιτικά φύτρωσε στο Δασος των Σκέψεων....

Ανώνυμος είπε...

με τα μαλλιά του μοιάζουν
τα λυγισμένα στάχια

το ταξίδι τέλειωσε
οι ήχοι χάθηκαν μέσα σε σφραγισμένο
δοχείο, στο κενό

κι αυτός με ένα μικρό
λευκό ανθάκι πορτοκαλιάς
θυμάται?
ξεχνάει?
αναπαριστά?


ένα κουβάρι έχει εγκατασταθεί
στο μυαλό του
και ταράζει με τα χρώματά του
τη σιωπή...
κι όταν τα χρώματα ξεθωριάζουν
τότε ακριβώς
εκείνη τη συγκεκριμένη
εκείνη τη μόνη στιγμή
η σιωπή πεθαίνει χωρίς ούτε έναν αναστεναγμό
βλέπω κιόλας μια μια υποψία χαμόγελου
στις άκρες απ' τα χείλη του

λογια εικονες τραγουδια είπε...

που και που ξεθαβω κακια
καποια παλια κειμενα,
θελω να δω πως φαινονται,
αν μπορουν ν αναπνευσουν
στο σημερινο φως,
στο σημερινο ημιφως θελω να πω,

"Δίχως έναν να κρατά πρακτικά από τις μοιραίες στιγμές που σακατεύουν ολέθρια της Τρυφερότητά μας....."

ειναι ενα τετοιο πρακτικο λοιπον,
της απωλειας της αθωοτητας

το "κακο" ξερεις ποιο νομιζω πως είναι;

πως και η αθωοτητα και η απωλεια της προυπαρχουν μεσα μας,
πρεπει να περασει καιρος πολυς να το καταλαβουμε,
συνηθως μ ενα ελαφρως πικρο χαμογελο...

υγ.αποφευγω να μιλησω για τα υπολοιπα που γραφεις στο σχολιο σου,
αυτο μαλλον θα γινει στην επομενη αναρτηση μεσα απο ενα ακομη "αεροστεγες" κειμενο,
ειλικρινα σ ευχαριστω

λογια εικονες τραγουδια είπε...

χαρισμα μεγαλο σιλενα , να μπορει να βλεπει καποιος , διχως να "βιαζει" αυτο που βλεπει,

να βλεπει καθαρα, διχως να "ντυνει" αυτο που βλεπει,
αλλα και χωρις να θελει να το γδαρει,

δεν προκειται για καποιου ειδους καλλιεργημενο σεβασμο στην ετεροτητα του αλλου,
μαλλον εχει να κανει με μια φυσικη ευγενεια,

αυτους τους ανθρωπους τους ονομαζω-μανια κι αυτη με τα ονοματα-

ευγενεις αγριους
θα ψαξουν απο δω κι απο κει ,
θα περιπλανηθουν,
θα γυρεψουν, σιγουρα θα υποφερουν πολυ,
και πιο πολυ απ ολα θ απορουν...

ετσι δε συμβαινει;

Ανώνυμος είπε...

βγαίνω λοιπόν
βγαίνω για να δω

νωχελικές κινήσεις των ματιών
αφηγήσεις των χεριών, ξεχασμένες

περιπλανήσεις με το βλέμα της απορίας για όσα δεν είδαν ενώ μπροστά τους τόσα χρόνια ήταν!
invisible thoughts