εχεις τεσσερα λεπτα νυχτοπουλι
να πεταξεις στον πετρινο παραδεισο
εχεις λιγες ακομα ανασες
και δυο ζωες ακομη να ξοδεψεις
σαν διαμαντια λερωμενα

κοιτα , η κατηφορα μολις αρχισε
ανοιγεις τα φτερα σου
και πετας
πετας
πετας
στα παιδικα σου ονειρα
με καθαρη σαρκα
κι ακυμαντο βλεμμα
σε κανεναν δε θα πεις
"ελα να λυτρωθουμε"
μονο εσυ ξερεις
πως ειναι να πετας

αυτος ειναι ο παραδεισος σου
και σε κανεναν δε τον χαριζεις
οταν εκει κατοικεις νυχτοπουλι

σοφια μεγαλη τη σαρκα να λερωνεις
σοφια μεγαλη να την ανασταινεις
σε τεσσερα λεπτα
και δυο αναπνοες


















3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

μου φτάνουν τα τέσσερα λεπτά
γιατί είμαι νυχτοπούλι
κι η νύχτα είναι άχρονη

σβηστά τα φώτα
αναμένες οι επιθυμίες

ολόγιομο το φεγγάρι
μάρτυρας σιωπηλός
των κρυφών παιδικών μου ονείρων
που θα λυτρωθούν
όταν γίνουν αστέρι

κι όταν αγγίξεις το αστέρι
ίσως καείς

ίσως πετάξεις κι εσύ
να βρεις άλλο αστέρι

άλλωστε ο παράδεισος
φτιάγμένος από αστέρια
δεν είναι?

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

Εξαιρετικό!!! Σοφία μεγάλη όταν γράφεις!..


Υ.Γ. Αν θέλεις μου στέλνεις το mail σου, για να στείλω πρόσκληση για τα blogs μου..

Σε φιλώ, φίλε μου!

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

στο προφίλ μου, υπάρχει το mail μου..