να με θυμασαι ειπε
σαν καποιον που αρρωστησε
κοιταζοντας τον ουρανο
-οχι, οχι-
κοιταζοντας τα συννεφα

να με θυμασαι
αλαργινα, ξεμακρα
σαν καποιον
που δε γνωρισες

να με θυμασαι
σαν τα εντοσθια σου
στο βουνο που καρφωσες

θα σε θυμαμαι απαντησε
σαν καποιον
που δε προλαβε να χορταριασει

σαν καποιον που δεν αντικρυσε
καθρεφτη
-καθρεφτη, ναι, καθρεφτη-
που δε γευτηκε αλατι
και ριγος ηδονικο

σε θυμαμαι
τωρα
που εισαι μονο αμυχη
και παγωμενη
τροφη

κλεισε τωρα το αδειανο σου
κεφαλι
με λουλουδια
φολιδωτα
παμε να κοιμηθουμε
στο βαθος τ ουρανου




















5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

σαν κάποιον που δεν αντίκρυσε
καθρεφτη,
έτσι θα σε θυμάμαι
είπε
κι ακούμπησε στα χέρια του
την ψυχή της

Νimertis είπε...

είμαστε όντα μνήμης ή αμνημονικά; αυτοί σου οι στίχοι πυροδότησαν έναν... πόλεμο μέσα μου φίλε μου... είμαστε όντα λήθης ή... α-λήθειας;
σε θυμάμαι
τώρα
που είσαι μόνο αμυχή
και παγωμένη
τροφή...

προσπαθώ να υπερβώ τα συναισθήματά μου για να σου γράψω... κάπως έτσι μου συμβαίνει συνήθως... με σένα... και δεν το καταφέρνω τελικά... κι αν αστοχώ στην 'ανάγνωση' των όσων περιέχεις, δεν με πειράζει...
μα, ξαναλέω...
τι είναι αυτό που ανακαλεί η μνήμη τελικά;
ένα επεξεργασμένο, εύπεπτο προϊόν που δεν κλονίζει τα θεμέλια του νου...
δεν θυμόμαστε τελικά τίποτα, στην ουσία...
ξαναζούμε μια άλλη πραγματικότητα...
μια 'αληθινότητα' που είναι βιώσιμη...
ένας Θεός ξέρει πώς είμαστε ακόμη ζωντανοί και στα καλά μας (;)...
αν ζούσαμε ξανά και ξανά ό,τι αληθινά συνέβη θα εξοντωνόμασταν...
και η τιμωρία μας είναι να επιβιώσουμε...

ξαφνικά, αναδύθηκε μέσα μου μια άλλη φράση...
πόσο... απάνθρωπο είναι τελικά να συγχωρούμε...
...να μας συγχωρούν...
[ίσως γι'αυτό η συγχώρεση να ανήκει στις... προνομίες του Οντος...]

σ'ευχαριστώ για την διαρκή εμπειρία φίλε μου...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

αυτο ειναι το ζητουμενο,
μονο αυτο ειναι το ζητουμενο,
σε καποιον ολοψυχα να παραδοθουμε,

διαρκως καθρεφτιζομαστε ο ενας στον αλλον,
καθε που κοιταμε στον καθρεφτη κατι αλλο βλεπουμε,
στην ουσια τιποτα δε βλεπουμε,

με πιανουν αμηχανο πολυ τα λογια σου εδω και στο προηγουμενο κειμενο, η ταινια,
οι κοινοι τοποι,

συμβαινει
ετσι, απο μονο του

λογια εικονες τραγουδια είπε...

η μνημη ειν η μονη μας πατριδα νομιζω καλε μου φιλε,
παραξενη πατριδα που αλλαζει διχως να μας ρωταει,
το παρελθον βιωνεται και ξαναβιωνεται,
κι αυτο που νομιζουμε πως πια ειναι αμετακλητο και δεν αλλαζει,
κι αυτο αλλαζει,
ενα ον που επιστρεφει ο ανθρωπος,
κι αφου δε μπορει να επιστρεψει στη
μητρα
τοτε του μενει η μνημη

κι ισως η γενναιοτητα κι η ταπεινωση να ζητησει συγχωρεση,
απο ποιον ομως;
δε ξερω καλε μου φιλε,
ειναι αναγκη μεγαλη παντως...

Ανώνυμος είπε...

έχω υπερβεί τους καθρέφτες
από καιρό
δε θέλω να βλέπω μέσα τους
θέλω να βλέπω μέσα μου

το μέσα μου είναι ο καθρέφτης
κι αν εκπλαγώ από το είδωλο
που εκεί μέσα δω
θα'ναι γιατί ίσως δε δω εμένα μα θα'ναι τόσο όμορφη κι απρόσμενη αυτή η έκπληξη
ίσως τελικά και να μην έχουν ειπωθεί όλα!