υπνωτισμενος προχωρησε
γελωντας σιωπηλα
αναμεσα στις σκιες
αρχισε να ποναει
αφυπνιση οδυνηρη
αγγιξε ενα φυλλο
κι εγινε σκονη
διψασε
εσκυψε να πει νερο
τα χειλη δεν αισθανθηκαν δροσια
γλιστρησε στην ομιχλη
πονουσε στον φασματικο κοσμο

αποδραση
ν αφησει το αιμα του να τρεξει
ζωντανο, κοκκινο, αχνιστο

τον βρηκε η αυγη
να ματωνει ονειρα
ηρεμος οσο ποτε
























3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

έβλεπε όμορφα όνειρα,
πως ήταν παιδί
γελούσε στον ύπνο του
ευτυχισμένος
όταν
σε μια στιγμή εισέβαλλαν
τολμηρά
απροσδόκητα
οι σκιές
και νέκρωσαν οι αισθήσεις
κι έψαξαν τη δροσιά
σαν επιβεβαίωση ζωής!

κι ο πόνος?
και το χρώμα, το κόκκινο?
και το αίμα, το αχνιστό?

δείγμα ζωής, σκέφτηκε
και μάζεψε τα όνειρα
στην αγκαλιά του την κόκκινη..

λογια εικονες τραγουδια είπε...

ταχυτατα εκπνεουν τα ονειρα
μεσα σε κοσμικες φυσαλιδες
χρονου
και
τοπου
αντικρυζονται στην ιδια αγκαλια
ματωμενα κι ανθηρα
φεροντας σκελετους
απο σκιες
και λογια
σβησμενα
σε ανοιξιατικο χειμωνα

ειναι η αποτυπωση της στιγμης
στο αιωνιο τωρα
ετσι ηρεμει
αυτο που εξηγει την πτωση
διχως ποτε να εξηγει
τον εαυτο του

Ανώνυμος είπε...

έτσι ηρεμεί
το ανεξερεύνητο

επιζητώντας την πτώση
για να την κάνει πτήση

επιζητώντας στιγμές
για να τις κάνει αιωνιότητα