στα θραυσματα της μνημης
ανακαλυπτω ευθραστους
ελαχιστους παραδεισους

λιγο να τους ακουμπησεις
εξατμιζονται αφωνοι
λιγο να τους ζητησεις
αποδρουν διαφανοι

κι επιστρεφουν απ το πουθενα
γελαστοι
λες και παιζουν
με τρεχαλητα
στα νευροκυτταρα

παφλαζουν
οι μικροι χρωματιστοι
παραδεισοι
κι η λυπη μας μαζι



τους κατακερμάτισα
τους σιωπηλούς παράδεισους
δεν υπάρχουν πια



μπορεις να σταματησεις να μιλας
σε παρακαλω
ν ακουσω λιγη σιωπη
διχως διχτυα απο λεξεις
μπορεις να γινεις ενα τσαγερο
που σιγοσφυριζει
μια φλουδα μανταρινι
που μοσχοβολαει
ενας κυβος ζαχαρη
που λιωνει
ενα μετεωρο βημα
ακινητο
ενας βραχος ακλονητος
απο σιωπη
ενα κερμα που στροβιλιζεται
σε αργη, πολυ αργη κινηση
μπορεις επιτελους να σταματησεις
να μιλας


τη μνήμη τη δάμασα
κι έτσι όταν τα μάτια κλείνω
διώχνω
έτσι απλά με μια ανεπαίσθητη κίνηση των βλεφάρων
τα φαντάσματα



ο βυθος , ακομη κι αυτος,
θελει παρεα
κατι εστω ν ακουγεται
ενα σκιρτημα
ν αναδευει ηχους
σαν σκαλοπατια
σαν στριμωγμενους
συσσωρευμενους ψιθυρους

μη μιλας
αυτη η φλυαρια
μας καταντησε τοσο μοναχικους
παρε ενα ψαλιδι και κοψε τη σιωπη
σε ισα κομματια
κι αρχισε να τα μοιραζεις
στους εαυτους
που ξεφυτρωνουν σα μανιταρια
κοιμισε τους εναν εναν
δυο δυο
ολους μαζι
να ησυχασουν
κι αρχισε ν ανοιγεις τα χειλη
μονο γι ανασα
επειτα κουρεψε
τα συμφωνα
ειδικα τα συριστικα
κι αφησε τις τριχες
να κατρακυλησουν
σε μια μονο προστακτικη

σταματα να μιλας
δεν ακουγεσαι
αποψε

βλεπω συνεχιζεις
επιμενεις


δε περισσευει
αλλη
ακοη


παμε τωρα καπου μακρια
ισως στη παραλια
σ ενα συννεφο
σ ενα παγκακι
καπου μακρια παντως
δε χρειαζονται δακρυα
δωσε μου το χερι σου
τωρα ειμαστε μονοι
κοιταμε τον ουρανο
την αφατη γεωμετρια τ ουρανου
λες να πεταξουμε;

οχι, δε γινεται
ας ξαπλωσουμε τοτε
δες τις ζωες μας
τρεχουν φασματικες ολογυρα μας
μεγαλωσαμε
τα γεγονοτα μας μεγαλωσαν
τι κι αν ειναι απεραντο μαυρο
τι κι αν ειναι απεραντο λευκο

κι αυτό το κρύο
που κάνει στο φεγγάρι
το ζέστανα
έκλεψα μια νύχτα
ακτίνα καυτή του ήλιου μου
που ανέτειλλε στο άλλο ημισφαίριο
εκείνο
που ποτέ μου δε γνώρισα


να περασουμε απεναντι δε μπορουμε
μονο να φανταζομαστε
μ ακους;

φοβαμαι ναμαι μονος
μ ακους;
δε μ ακους
δε σ ακουω
δε μιλαμε
καλυτερα ετσι
ουτε να κοιταζομαστε
ναι, ειμαστε μονοι
προσκαιρα ικανοποιημενοι
σε μυριζω
το φως σου μεσα μου
ανατελεις , δυεις
ωραια ειν η θαλασσα
κρυμμενη πισω απ τις τριανταφυλλιες
ηθελα καποτε να σου πω για τους μετεωριτες
δε ξερω γιατι
μ αρεσουν οι μετεωριτες
και το να βαζεις τα κλαματα το πρωι
καλυτερα απ το να κλαιμε
μεσημερι η βραδυ
τοτε πιο καλο ειναι το γελιο
ναι , οι μετεωριτες
σκεψου να φευγαμε μακρια
και ν ανταμωναμε μετεωριτες
να χαμε μια φαρμα σ εναν απ αυτους
και να πεφταμε στη γη
να τη γεμιζαμε σπορους
αλλους σπορους απ αυτους
που μας κανουν να τρωμε ο ενας τον αλλον

να γεννιομασταν γαλαζιοι
με διακοσμητικα βραγχια και τεραστια πνευμονια
σαν αεροστατα
των αδελφων μογκολφιε
να πλεαμε στον ουρανο
και να τρεφομασταν με φως
να ξεδιψουσαμε με σκοταδι
να κατασκευαζαμε μετεωριτες

όμως ξέρεις
έχω ελπίδες πως κάποτε,
σε ένα
σε δύο
σε χίλια χρόνια
θα γνωρίσω
κι ίσως εκπλαγώ
ή ίσως απογοητευτώ
όμως θα γνωρίσω
πώς καίγονται όμορφα οι μετεωρίτες
τελείως αθόρυβα...


γιαυτο σου λεω
δε πρεπει να εχουμε πολλους εαυτους
ο καθενας σκεφτεται διαφορετικα
κι αν εχουμε μονο εναν κατανταει ανυποφορος
καλυτερα κανεναν

φευγεις;
κανει κρυο εξω
κι οι μικροι μας παραδεισοι
κρυφτηκαν
στα νευροκυτταρα
η οπου αλλου συχναζουν
σε χαιρετω

ερχονται
σιωπηλοι
απεραντοι


trust the stars!!
αυτά ήταν τα τελευταία λόγια του ήλιου μου




















το κειμενο με πλαγια γραμματα καθως και η μουσικη επιλογη
ειναι απο το σχολιο αυτης της ξεχωριστης φωνης