εκει που εκοβε τα ξυλα
ενιωσε αορατα τειχη να τον κυκλωνουν
κι αποφασισε να παει
στο δασος να μιλησει με τα δεντρα
και τα ξωτικα -αν υπαρχουν-
κινησε στο πυκνο πρασινο
επιασε βροχη
εκανε κρυο
σκοτεινιασε
ειδε τα τειχη του εαυτου του
τα ονοματα
τις σκεψεις
τους λογισμους
τις αποφασεις
τις μνημες
τα αισθηματα
πιο καλα θαταν να εκοβε
το κεφαλι του
αντι για τα ξυλα
μηπως και γλυτωσει
απ τα δεσμα του
μα το δασος μυριζε τοσο ομορφα
ηταν οι δροσοσταλιες
τ ανθακια
το φρεσκο χωμα
το φως που δειλα αρχισε να τρυπωνει
στις φυλλωσιες
κριμα να κοψει το κεφαλι του
κριμα να κοβει και τα δεντρα
εδω θαμαστε παλι να τα πουμε
τουπε ενα δεντρο
εμεις δε φευγουμε ποτε
9 σχόλια:
Παλι ήρθα σώα...
αναπηρη καθομαι μπρος στην εικόνα που με ακινητοποιεί...
-Ασε με να παω παρακάτω, της είπα.... τα δεντρα θα είναι και αύριο εδω..και μεθαύριο...σε αιώνες αναγνωσεων και παρατήρησης..
-ΟΧΙ...,επιτακτικά μου αρνήθηκε...
Είναι παραξενη νύχτα....
τα ξωτικα αρχισαν πεισματικά να Υπαρχουν μόνο όταν ένας στίχος επικαλείται το όνομά τους...
Αναφέρθηκε μόνο μία φορά..
αυτο σημαίνει μόνο Αρχή...
Χαθηκε η Ελπίδα του Κύκλου της Ευτυχίας....
Κάποιος αποπειράθηκε να κόψει τον κύκλο της Ζωής....
Τα δεντρα φοβήθηκαν την ευθεία γραμμή μιας Απρόβλεπτης Ιστορίας....
Αντιστάθηκαν ...
έμπλεξαν τα κλαδιά τους και σχημάτισαν Κύκλους επι Κύκλων...
Νέους Κύκλους Ζωής στη μονοσύλλαβη προσφορά της Εκκίνησης....
Η Ολοκλήρωση απαιτεί Εκκινηση και Τερμα...
εκεινον τον κρίκο που έλειπε, αυτοβουλα τον δημιουργησαν τα Δεντρα...
Ξωτικα που γεννήθηκαν μονομιας, με το άκουσμα του ονόματός τους, τωρα ευελπιστούν οτι ένας αντιλαλος θα ξανακουστει και κάποια στιγμή Υγιώς θα Πεθανουν για να ανακυκλωθούν τα Νιατα στις παραμυθοχώρες.....
Σε φιλω....με φ κλεμμένο από μία reFlection of fairy tales....
χέρια τα κλαδιά
πλησιάζουν επικίνδυνα
τη μνήμη
μη την ξυπνάτε! ουρλιάζω
αφήστε τη να κοιμηθεί για δυο αιώνες
τόσο χρειάζεται ο νους να ξαποστάσει
τόσο χρειάζεται η ψυχή να αισθανθεί
τόσο χρειάζεται κι η μουσική σε ξωτικό να μεταμορφωθεί σε αστέρι
Κάποιες φορές τα πράγματα μοιάζουν
με έναν επικείμενο θάνατο
και κάποιες άλλες
με τον απόηχο ενός θαύματος.
Ίσως δεν μας αποκαλυφθούν ποτέ οι διαφορές τους...
Ξέρεις, λογια εικονες τραγουδια,
ίσως να μην υπάρχουν διαφορές...
εδώ θα είμαι
πάλι να τα πούμε
εγώ δε φεύγω ποτέ...
συνήθισα να μου φεύγουν
κι εγώ δέντρο
με ρίζες στο βάθος
της φυγής τους...
Καλή Χρονιά, υπέροχε φίλε μου!!!
κακια εισαι ιδανικη στο να παιρνεις μια σκεψη και να την εξωθεις στα ορια της,
να της δινεις διαστασεις , συνδεσεις, συναρμογες που την μεταμορφωνουν, οχι σε κατι αλλο,
σε κατι πιο πληρες , πιο "απογειωτικο",
στην αρχη αυτος ο πληθωρισμος με παραξενευε, τωρα οχι,
ειν η ζεστασια της καρδιας σου,
η θερμη με την οποια "ντυνεις" αυτο που κανεις κι αισθανεσαι,
αν εχω να ευχηθω κατι για την καινουρια χρονια , ειναι να μεινεις
ετσι οπως εισαι, να μην αλλαξεις τιποτε,
ενσυναίσθηση και ζεστασια , σπανια και τα δυο!
ακριβως σιλενα, πιο ακριβως δε γινεται,
ο ανθρωπος παει να βρει το δεντρο
που κατα μια εννοια ειναι ο ιδιος,
δεν ειναι που μας δινουν τοσα πολλα τα δεντρα και τ αγαπαμε,
ειναι που βλεπουμε σ αυτα πολλα δικα μας πραγματα κι αισθησεις,
εχουν μια μορφη πνευματικοτητας τοσο μα τοσο ανθρωπινη,
ξεχασα να πω τις προαλλες στο σχολιο μου στο ιστολογιο σου οτι οταν αρχισα να σε διαβαζω το πρωτο που σκεφτηκα ηταν:
"να ενας ανθρωπος που γραφει απλα, κατανοητα, καθαρα, και ταυτοχρονα πλατια και βαθια"
θα παρασυρθω σ εγκωμια που μαλλον δε τα πολυθελεις οποτε για την ωρα σταματαω εδω
αυτο το εχεις ξαναπει με αλλο τροπο goofy στα νερα που αναποδα δεν πανε κι ομως αναποδα πανε,
δε μπορεις να φανταστεις ποσο θαθελα να ειναι ετσι,
ποσο, μ αλλα λογια, αυτα που δε γνωριζουμε κι ουτε θα μαθουμε να μας επιφυλασσουν συμφιλιωση με τον τροπο που την περιγραφεις,
οχι με στεγνη διαλεκτικη,
μα με ακατονοητη κι ελπιδοφορα ενοτητα
"συνήθισα να μου φεύγουν
κι εγώ δέντρο
με ρίζες στο βάθος
της φυγής τους..."
μονο υγρη σιωπη,
καλη χρονια υπεροχη φιλη μου!
χωρίς απλότητα ξέρεις χάνεται η αμεσότητα μα πιο πολύ το βάθος! "θολώνει" τότε η περιπέτεια των λέξεων και παύει να είναι περιπέτεια, γίνεται μόνο ένα πυροτέχνημα για εντυπωσιασμό, από την άλλη η έμπνευση όταν έρθει είναι άλογο αδάμαστο, τα χέρια παίρνουν τα χαλινάρια και κάποιες φορές ηθελημένα τα αφήνουν για να λεφτερωθούν τα νοήματα, να φτάσουν και στ' άλλα αυτιά γυμνά και ακατέργαστα όσο όταν γεννήθηκαν κι αν γίνουν κατανοητά, κι αν αγγίξουν την ψυχή τότε ... χαμογελά η καρδιά κι ευφραίνεται ο νους.
Ούτε εγώ αρέσκομαι σε εγκώμια ούτε να κάνω ούτε να μου κάνουν, όμως πρέπει να σου εκμυστηρευτώ ότι ο τρόπος που γράφεις αποτελεί για μένα έμπνευση
καλό σου απόγευμα
μελωδικό πάντα!!
Δημοσίευση σχολίου