ο βραχος ρωτησε τη θαλασσα,
τι κρυβεις στα σωθικα σου θαλασσα εσυ
μυστικη
δες εμενα πως υψωνομαι αγερωχος στο φως
τα στοιχεια αψηφωντας

η θαλασσα δεν απαντησε
συνεχισε να τρωει το βραχο

οταν ο βραχος γονατισε
η θαλασσα μιλησε,

μια λεξη μονο δε θ αναπνευσουμε
τη λεξη που ξεχασαμε
ν ακουσουμε στη βαθια μας μοναξια,
τη μονη που ουτε ρωταει
ουτε απανταει,
τη μονη που ειναι στεριωμενη
κι ολα στη θεση τους κρατει


στην κοιλια μου βυθισου
να βρεις
στην υπαρξη σου νοημα

















6 σχόλια:

Νimertis είπε...

... κι έτσι από τη μια, η απατηλή συμπάγεια του 'στερεού', η ψευδαίσθηση αθανασίας κι από την άλλη, η μεγάλη, αργή και διαρκής κίνηση του ρευστού... κείνο που αιχμαλωτίζουν οι αισθήσεις δεν έχει την πλήρη εικόνα, συλλαμβάνει μονάχα το πεπερασμένο, το αμέσως εφικτό... το μέγεθος του χρόνου και της δράσης μέσα σ'αυτόν θα παραμένει πάντα έξω από τις δυνατότητές μας...
κι όμως, είναι κάτι άλλο φίλε μου...
μέσα σ'αυτή την αρχαία μήτρα, ο θάνατος συναντά το σπέρμα του, συναντά την σκοποθέτησή του... αν θάλασσα είναι ο Θεός, ο μυστικός κάνει βουτιά για να γεμίσει Θεό... όσο κι αν 'πιει' δεν μπορεί παρά να έχει μονάχα ποιότητες από το Απέραντο και Αιώνιό Του...

στην κοιλια μου βυθισου
να βρεις
στην υπαρξη σου νοημα

πως αλλιώς τελικά;
[σ'ευχαριστώ, για μια ακόμη φορά!!!]

Ανώνυμος είπε...

εκεί κοντά
να νιώθω την ανάσα σου
να σκορπίζομαι κι εσύ
έτσι
μαγικά
να με δημιουργείς ξανά
από το μηδέν
εκεί κοντά
εκεί θα έρθω
να προφέρω τη λέξη
που σκίασε τη μοναξιά
που σκότωσε τον αντικατοπτρισμό
που έσπασε τους καθρέφτες

εκεί θα έρθω
να σου τραγουδώ

ένα τέτοιο τραγούδι, φαντάζεται η ψυχή μου

λογια εικονες τραγουδια είπε...

αν θαλασσα ειν ο θεος καλε μου φιλε,
αν θαλασσα ειν η απεραντη θλιψη,
τοτε εκει μεσα στην ταπεινωση του ο
αγερωχος βραχος, εκει που θρυμματιζεται κι αυτο που κοιτουσε απο πανω τωρα το κοιταει απο κατω,
εκει ειναι που δοξαζεται,
στην πτωση του δοξαζεται,

βλεπουμε ανθρωπους μ αδεια ματια,
που χουν βουλιαξει στην θαλασσα της θλιψης τους,
εκει μεσα ισως δοξαζονται κι αυτοι,
ετσι θαθελα ναναι τουλαχιστον καλε μου φιλε,

η αναγνωση σου πιο βαθια απ τη σκεψη μου με οδηγει σ ενα τοπο δυσβατο, σ ενα τοπο ελπιδας, σ ενα τοπο οπου το εγω σταματα να φλυαρει, σωπαινει αμηχανο,
με ξαναπηγαινει σ εκεινο τo γραπτο σου, στην "διυπαρξη",
γραφεις:

"Ο βίος είναι το αποτέλεσμα μιας διεργασίας, μιας ιεροπραξίας, μιας μύησης στην αλήθεια της ζωής."

λογια εικονες τραγουδια είπε...

η λεξη που σκιασε τη μοναξια,
που σκοτωσε τον αντικατοπτρισμο,
που εσπασε τους καθρεφτες,

αυτη η λεξη που δεν ακουσαμε,
που δε ξερουμε αν υπαρχει,
παρα μονο την υποψιαζομαστε,

ρηγμα,
πληγη που προσπαθει ν ανθισει

η ψυχη σου βλεπει καθαρα

goofyMAGOUFH είπε...

Απ' της ζωής το περίπου
με δυο ψίχουλα χάδια
στης ύπαρξης το νήμα...
μα το βήμα αιώνια μετέωρο

λογια εικονες τραγουδια είπε...

απ τα ωραιοτερα σχολια που εχω διαβασει..
κατι τετοιο προσπαθησα να πω
η μαλλον απο κατι τετοιο προσπαθω να λυτρωθω

αυτες οι τεσσερις γραμμες που εγραψες ειναι τοσο μα τοσο πυκνες