στις διαφανες μερες του μελλοντος
στα ονειρα θα ζει
αμορφος θα ερωτευεται
σαρκα δε θα γευτει
κι ομως του ερωτα την ηδονη
θα μοιραστει
τον πονο του θα νιωσει
απαλλαγμενος απ τη βαρυτητα
σε χωρους διχως υλη θα κινειται
και μαχαιρια θα μπηγει στα
λιγοστα του κυτταρα
ισα ισα εκεινα που
χρειαζονται να συνδεθει
με τη θαλασσα των ονειρων

ανθρωπινη αμοιβαδα θα γενει
ολη την ιστορια θα κατεχει
κι αλλες φορες τους γιγαντες
στις βουνοκορφες θ ανταμωνει
κι αλλες σε φτωχικα καλυβια
ο βιος του θα ξετυλιγεται


στης σαρκας μας το βασανο
λυτρωση αλλη δεν υπαρχει
απ το να μην ειμαστε απο σαρκα
τοτε ειναι που θα μιλαμε
για την σκοτεινη εδεμ
των ενστικτων
που αναποδραστα αρνηθηκαμε
για να υπαρξουμε
ο θεος μας θαναι η μηχανη
-αυλη σχεδον κι αυτη-
που τον ωκεανο θα συντηρει
κι αγγελοι οι λιγοστοι συντηρητες
απο κοκκαλα, κρεας κι αιμα αυτοι
αλλιως να γινει δε μπορει
ο αφανισμος να μη μας βρει

τα μουσεια του μελλοντος
θαναι αδεια
κανεις δε θα γνωριζει πως ειν η πετρα
κι ο χαλκος
κανεις δε θα μπορει να φανταστει
πως οι εικονες με χρωματα φτιαχνοταν
κανεις δε θα θυμαται τι ειναι
τον αλλον ν αγγιζεις
οι φυλακες μας θαναι οι μονοι
που ανθρωποι θα ονομαζονται
φθαρτοι, θνητοι, απτοι
στ αληθεια τραγικοι


























4 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Πιο όμορφα χαρακώνονται της Ψυχης τα κύτταρα...

εκει το μαχαίρι ερωτευεται την πληγη και Άυλες σταγόνες Υδρατμών από ανάσες σκορπίζονται γύρω από το Στεφάνι που Φορά το Ποιητικό μας Φεγγάρι..

Η Υπαρξη δεν εξαρτάται από ύλη....
μόνο από την ενεργεια...
από τη ροή..
από την ανεπαισθητη ίσως κινηση αναμεσα στα μορια ενός Αέρα που με ελάχιστο Οξυγόνο
διατηρεί φρεσκα τα πνευμόνια του μελλοντος..

Αδεια ραφια?...
Αδειοι Διάδρομοι?..
Άδειες θέσεις επισήμων?..

μη νοιάζεσαι...

θα γινουμε εκθέματα Ουσίας..
εγω για σενα...
εσυ για μενα..

οχι το φθαρτό και τραγικό κορμί μας..

μα η σπίθα που φυτρωνει αναρριχόμενη στον Πυρήνα της Υπαρξης..

κοιτα με...
ανθίζω....

τωρα δα.....

και όλος ο Διαδρομος τους Μελλοντος φωτίστηκε από ελπίδες...
άυλες μα υπαρκτες......

η Ύπαρξη δε θελει κήπους απτούς..
θελει κηπουρούς Επουράνιους.....

φιλια.........αυλα....μα τοσο αληθινα..

Ανώνυμος είπε...

ήχοι απόκοσμοι
εφιαλτική περιγραφή μελλοντικών σκηνών της ζωής
αδιάφορα υπολείμματα ανθρώπων δίχως ύλη

τι είναι αυτό? θα μου πεις
ίσως να θέλω να νιώσω! θα σου πω
πώς είναι να αγγίζεις
ανθρώπου δέρμα
ίσως να θέλω να μην εξαυλωθώ
ίσως...

το χέρι μου αρπάζεις βίαια και λες ουρλιάζοντας

να
έτσι είναι
νιώσε την ανθρώπινη σάρκα
σου αρέσει??

κι εγώ μένω εκεί
παγωμένη να κοιτάζω το τίποτα μέσα στα μάτια σου

καλή σου μέρα "φ"

λογια εικονες τραγουδια είπε...

δυο μονο λογια κακια-για μια ακομη φορα εκπλησσομαι απ την αισθηση και την σκεψη σου-

δε ξερω κι ουτε νομιζω ξερει κανεις τι ειναι υλη και τι ενεργεια,
οι λεξεις ειναι χαρτης που λιγα μπορουν να πει για το εδαφος,
παρολα αυτα οι λεξεις μας ταξιδευουν σε κοσμους που δεν υπαρχουν αλλα ειναι τοσο ελκυστικοι , σκοτεινοι, φωτεινοι, μαγικοι

το δευτερο που θελω να πω ειναι να εκφρασω τον θαυμασμο μου για μια απ τις ελαχιστες-με το δικο μου αισθητηριο-πραγματικα αρτιες φρασεις που εχω διαβασει ποτε:

"η Ύπαρξη δε θελει κήπους απτούς..
θελει κηπουρούς Επουράνιους....."

ουτε να συμφωνησω, ουτε να διαφωνησω,
θυμηθηκα μια αγαπημενη φραση-δε
θυμαμαι δυστυχως τον συγγραφεα-

"μην ερμηνευεις τα τριανταφυλλα"

ετσι λοιπον δε θελω να ερμηνευσω αυτες σου τις λεξεις,

τις κρατω σαν κατι πολυτιμο

λογια εικονες τραγουδια είπε...

το τιποτα
, στα ματια μου, στα ματια σου,
το τιποτα, το σχεδον τιποτα που γενναει, ολοενα γενναει,

η αλλη πλευρα του απτου,
πως να λυτρωθεις απ τη σαρκα, οταν εισαι σαρκα που διψαει, που παλλεται,
κι ομως ειναι φορες που θες να λυτρωθεις, να μην εισαι σαρκα,
να ζεις σε μια σταλα

καλο βραδυ σιλενα