περα δωθε
στα καροτσακια απανω
βολταρουν
πριγκηπεσσες
περα δωθε
στους διαδρομους
τρεχουν
πριγκηπες

πολλα φωτα
πολλα χρωματα
αφθονια
θα παρει
κατι

ο κοσμος
γυρναει σπιτι
εχοντας νιωσει λιγη θαλπωρη
στα εμπορικα κεντρα



















5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

καταπληκτικό! ξέρεις όταν το άκουσα τι μου έφερε στο μυαλό? ένα παλιό μεν εξαιρετικό δε, soundtrack, αυτό !

λογια εικονες τραγουδια είπε...

ο τραβις λοιπον πεταει το μπουκαλι
κι ετοιμαζεται να διασχισει την ερημο,
ειχε αναγκη ο βεντερς ν αρχισει την ταινια του μ ενα "πιασαρικο" τροπο;

οχι βεβαια, απλα λεει στην αρχη αυτο που ειναι το αντικειμενο της ταινιας του , το κυριως θεμα της,

την ερημοποιηση του συγχρονου ανθρωπου, του δυτικου ανθρωπου,

την ξεραιλα των σχεσεων του, την αδυναμια του να πιαστει απο κατι ουσιαστικο, την σχεδον αναπηρια του να υπαρξει ως ανθρωπινο ον,

δεν κατηγορει ουτε τον τραβις , ουτε τη γυναικα του , ισα , ισα τους αθωωνει σ εκεινη την σπαρακτικη σκηνη με το αδιαφανες τζαμι,

δεν φταιν αυτοι, αγαπηθηκαν αληθινα,
την αγαπησε αληθινα, κι ανθρωπος που αγαπαει αληθινα καριερα στο συστημα αυτο δε κανει , ατυχει , δυστυχει , κι αυτος κι οι οικειοι του, υποφερει , τιμωρειται για την αγνοτητα των αισθηματων του και μενει στο περιθωριο,

υπαρχει χωρος μονο για ψευτοαγαπες, για τακτικισμους, για υποκρισια και φιδισια πολιτισμενα χαμογελα,

κι η κριση τοτε εσωτερικευεται και ξεσπαει στον εαυτο του , στην οικογενεια του,

κι η γυναικα του φευγει, και τι επιλογη εχει;
που να δουλεψει στην απεραντη ερημο
του γυαλιστερου αδειου τοπιου;

μα φυσικα θα κερδιζει το ψωμι της προσφεροντας υπηρεσιες ψευδαισθησιακης συντροφικοτητας και ταιριαγματος σε αλλους της ερημου ερημιτες,

γιατι η μονη σχεση που στην πραγματικοτητα επιτρεπουν οι κοινωνιες μας, που θεωρουν πολιτικα ορθη, ειναι αυτη του καταναλωτη, του πελατη , του επι χρημασι σχετιζομενου,

ο αδερφος του τραβις απ οσο θυμαμαι μια χαρα το καταλαβε, το πηρε το μηνυμα νωρις κι επιβιωσε,

αφηνει ο βεντερς ενα φωτεινο σημαδι εκει που σιωπηλα συντριβεται η νασταζια κινσκι , αλλα μονο για λιγο,

δεν ειναι και αφελης για να αισιοδοξει, αφου τα πραγματα ειναι ετσι στην κοινωνια ερημο,
καπως ετσι θα καταληγουν οι ανθρωπινες ιστοριες,

ειναι απ τις πολυ αγαπημενες μου ταινιες το παρισι-τεξας(αλλος φοβερος συμβολισμος στον τιτλο για ολους εμας που πια ειμαστε διχως πατριδα, ξεριζωμενοι απ το ιδιο το παρελθον μας)

και φυσικα η μουσικη του ραι κουντερ , σαν ησυχος , νοσταλγικος θρηνος για κατι που χαθηκε οριστικα,
αν καπου υπαρχει ελπιδα ειναι μονο στην κατανοηση, στην αναγνωριση οτι ζουμε σ ερημο, οχι γιατι φταιμε εμεις, μα γιατι αυτο μας επεφυλαξαν,

ε λοιπον δεν ειμαστε εμεις οι "περιεργοι". ειναι αυτοι που θεωρουν φυσιολογικο να ζει καποιος σ ενα συστημα αξιων οπου ολα εχου ν την τιμη τους , ολα πουλιουνται κι αγοραζονται,

οσο για τον χιουγκο ρεις τι να πω;

νομιζω πως μετα την σκεψη σου κι αυτα που μου προκαλεσε θα πρεπει να συμπληρωσω και λιγα λογια στην αναρτηση,

ειλικρινα σ ευχαριστω!

~reflection~ είπε...

Ξέρεις αυτο το στιγμιότυπο της Πριγκιποποίησης πόσο πολύτιμο είναι στην Αδιέξοδη Πορεία μιας βαλτωμενης Ψυχης?....

Υποψιάζεσαι?....


φιλι.....ενθυμιο Μελλοντος ....

Ανώνυμος είπε...

πραγματικά με συγκίνησε βαθιά αυτή σου η ανάλυση που με βρίσκει απολύτως σύμφωνη, γιατί είναι η αληθινή εικόνα του σήμερα που όπως πολύ σωστά και πικρά τονίζεις,
"οχι γιατι φταιμε εμεις, μα γιατι αυτο μας επεφυλαξαν", βέβαια μέσα μου η φλόγα καίει και αναζωογονείται με τα όσα διαβάζω, με τα όσα ονειρεύομαι, με τα όσα παλεύω ν' αλλάξω...

και πάλι σ' ευχαριστώ

λογια εικονες τραγουδια είπε...

δε μπορω να καταλαβω κακια , μονο να αισθανθω τον τροπο που βαζεις τις λεξεις στη σειρα,
δε μπορεις να πεις σε μια πηγη να κυλησει ετσι, ν αναβλυσει αλλιως

ετσι κι οι λεξεις σου,
πηγαιες
και ταυτοχρονα ευθυβολες