ηταν αραγε εποχη που οι ανθρωποι
ημασταν δυνατοι
οχι σκληροι;

αγενες γενος
κλαιμε στα ερειπια της
ανθρωπιας
στις στοες των λογων
των επιστημων
των αδειων φιλοσοφων
των ουτε καν καταραμενων ποιητων

μπορει παντα να ημασταν ετσι
ενα επινοητικο κτηνος
που ψαχνει θεο






























-

5 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Όχι.....
Όχι........
Όχι...........

ενίσταμαι....
Η Εξουσιαστική Υποβολή των Υποχθόνιων μας κάνει να Νομίζουμε πως είμαστε έτσι....

Κοιτα ξανα....
κοιτα γύρω......
Κηποι....
Καρδιες...
Ανθρωπινα Σποράκια που νόστιμα τα ροκανίζουν τα Πουλιά ....
και τα ΠΟυλια-Ψυχες δε βολεύονται με σκληρότητες, μα με τρυφερές ψίχες από την φρεσκοφουρνισμενη Ζύμη της Θεϊκής Εκδοχής...

Το Συμπαν, Υπεροχε Ποιητη, γεννά μονο Θεούς.....

Μεσα μας κατοικει ο Θεός....
το Αιώνιο Λαθος μας ειναι ότι τον Ψαχνουμε Εκτός μας..

εκει φωλιάζει όλη η Ευαισθησία και η Ανθρωπιά...
εκει που γεννιεται κι ανασταινεται μεσα στον καθενα ο Μεγας Ποιητης..

Τα φιλιά μου..... {παλι λαθος εκτιμησεις.... μα είπαμε.. το καθε Ποιημα απολαμβάνει τόσες ερμηνείες όσες οι αναγνώσεις του!....}

Νimertis είπε...

ένα επινοητικό κτήνος που ψάχνει θεό...
ή -και μαζί-
ένας κτηνώδης θεός που επινοεί ανθρώπους...

καλημέρα αγαπημένε φίλε... τι έγραψες πάλι...

λογια εικονες τραγουδια είπε...

καλησπερα κακια , καμμια λαθος εκτιμηση δε βλεπω, αυτο που αφουγκραζομαι ειναι η φωνη σου που επιμενει να πιστευει στον ανθρωπο, σ αυτη τη φωνη υποκλινομαι με σεβασμο,

και λιγο την ζηλευω,
σπανιο ειναι να μπορει να μιλα κανεις τοσο χρωματιστα, τοσο δημιουργικα, τοσο-ναι-μεθυστικα,
και ταυτοχρονα διχως τον παραμικρο στομφο

λογια εικονες τραγουδια είπε...

πως θα μπορουσε ναναι αλλιως καλε μου φιλε, πως θα μπορουσαμε να μη
μισησουμε αυτο που λατρεψαμε,

πως θα μπορουσαν τ αδυναμα φτερα μας να υπερνικησουν την βαρυτητα,
πως θα μπορουσαν να μη καουν αν την υπερνικουσαν

νομιζω πως αυτο που ειπε η κακια ειναι πολυ πολυ ιδιαιτερο,

"Κοιτα ξανα....
κοιτα γύρω......
Κηποι....
Καρδιες...
Ανθρωπινα Σποράκια που νόστιμα τα ροκανίζουν τα Πουλιά ....
και τα ΠΟυλια-Ψυχες δε βολεύονται με σκληρότητες, μα με τρυφερές ψίχες από την φρεσκοφουρνισμενη Ζύμη της Θεϊκής Εκδοχής..."

και μετα αυτο το "η-και μαζι-"
που ειπες...

αδυνατω να βρω λεξεις...

Ανώνυμος είπε...

ήταν κάποτε
μια εποχή
που οι άνθρωποι
είμασταν
όχι
δεν είμασταν

ξαναρχίζω
ήταν κάποτε
μια εποχή
που οι άνθρωποι
φανταζόμασταν πως είμαστε

και μετά
ξυπνήσαμε

κάθιδροι
τί εφιάλτης!!