δε σε γυρεψα
κι ομως εισαι δω
δε σε καλεσα
κι ομως ηρθες
και τωρα
δε ξερω πως ν αποφυγω
τη ματια σου
οταν με κοιταει
βουβα
και μου λεει
πεσε , βουτηξε , αιωρησου
ειμαι δω για σενα
ειμαι δω για σενα
και τοτε κλεινω τα ματια
γιατι η αγαπη δεν αντεχεται
γιατι δεν θελω να ξερω
τι ειν η αγαπη
δε θελω να μαθω πως ειναι
να σ αγαπαν
ισως καποια αλλη εποχη
να σε γυρεψω
οταν οριστικα θα σ εχω προδωσει
και θα πλανιεμαι
με βλεμμα κλειστο στα χερια
εχοντας ξεχασει να ειμαι
εχοντας ξεχασει
τα παραθυροφυλλα ανοιχτα
και τις θυρες αδειες
οταν πια θαχει απομεινει
μια προσοψη να θυμιζει
εσενα
εμενα
ολους
οταν πια θα ειμαστε πραγματι
αυτο που ειμαστε
μια προσοψη
για το βλεμμα
τοτε ισως κι οι δυο
νιωσουμε πως ηταν προσχημα
τα προσωπα μας
για να ζει το βλεμμα
κι ισως ανοιξουμε τα ματια μας

οριστικα

























-

8 σχόλια:

Νimertis είπε...

το λάτρεψα... επίτρεψέ μου φίλε μου να το φιλοξενήσω σε ανάρτησή μου στην Περιοχή Μ...

Despina είπε...

ότι καλύτερο...
έχω διαβάσει τις τελευταίες ημέρες!

λογια εικονες τραγουδια είπε...

τιμη μου καλε μου φιλε..
σ ευχαριστω

λογια εικονες τραγουδια είπε...

σ ευχαριστω δεσποινα,

"θέλω να ζήσω μια στιγμή
σε ένα χαμόγελο παιδιού
που χρόνος δεν υπάρχει
μόνο ζωή
μόνο πνοή
μες σ’ ανθισμένα περιβόλια

σαν να μην ήρθα
σαν να μην έφυγα ποτέ!"

αληθινη κι ομορφη η γραφη σου!

~reflection~ είπε...

Δε φταίμε εμείς
πίστεψέ με
φταίει ο άνεμος του Χρόνου
που σταματά την κούνια μου
πάντα πάνω από το σημείο που καρφίτσωσες τις συντεταγμένες σου...

Αν κλείσεις το βλέμμα
πάλι θα σκαρφιστεί ο Χρόνος Ιδέες
να εισχωρήσει το αναπόφευκτο
κάτω απ'τα βλέφαρα.....

και στην απόμενη στροφή του Διαλόγου
παλι μαζί μου θα μονολογείς
γιατί κι όταν μόνος είσαι
εκείνο το ανέμισμα της φούστας μου
που κρέμεται από την Συμπαντική μου Κούνια
παιζει με τις σκιές
στον τοίχο που κλείνεις τον Εαυτό σου....

Τωρα σπρώξε την ΚΟύνια μου....
Ο Χρονικός Άνεμος σταματησε....

Πρεπει να φυγω....

......

Υπεροχο.... το απόλαυσα λέξη λέξη σαν υπεροχο μονοπρακτο στη σκηνή που ακριβοπλήρωσα.....

Αφηνω τα φιλιά μου εισιτήρια ακριβοπληρωμενα....

Ευαγγελία Πατεράκη είπε...

...κι ίσως...

ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΟ!

Φιλιά!

Unknown είπε...

Μια πρόσοψη ...
Ένα πρόσχημα ...
και μάτια ερμητικά κλειστά

Ο τρόμος του ... οριστικού

(αυτό είναι η ποίηση λοιπόν)

χαίρομαι που ήρθα

λογια εικονες τραγουδια είπε...

ενα εκκρεμες λοιπον κακια αιωρουμενο στον χρονο,
ενα μονοπρακτο στ αληθεια που καπως προσπαθει να στεριωσει και να στεριωθει,
κι αλλοι απο μας στο μονοπρακτο τους διαλεγουν ν απλωθουν , ν αγκαλιασουν και ν αγκαλιαστουν,
κι αλλοι περικλειστοι στα τειχη τους το ζουν,
ωστοσο μονοπρακτο για ολους ακριβοπληρωμενο...

κι απο κει και περα αρχιζει αυτο το ισως προμηθεα πυρφορε....

το ισως μπροστα στον τρομο του οριστικου meggie....

σας ευχαριστω απο καρδιας!!!