εσενα ανθρωπε
της φωτιας και του ατσαλιου
της οργανωσης και της σχολαστικης υποταγης
ευθεως σε ρωτω
που ειναι το βραδυ
που κι η δροσια καθε που σουρουπωνει

περαστικος εγω
περαστικος κι εσυ
λιγα να πουμε ξερουμε
για θανατο και για ζωη

νομιζεις πως μ ατσαλι και φωτια
το πρωινο σου δινεται
δικο σου γινεται
τα πλασματα οριζεις

αυτα που εσυ
πλάσματα ονοματιζεις
αυτα που εσενα
δεν μπορουν να ονομασουν

ειν η παγιδα σου αυτη
ξεκομμενο σε κρατει
μετεωρο σε ουρανο και γη
κι εμενα πιστο σου
τη μια φορα
και την αλλη αρνητη

κι οι δυο μαζι καθομαστε ορφανοι
γυρευοντας το σουρουπο
πεθυμωντας την αυγη


















-