αγαπαει το γιγαντα που σπαραζει μεσα του
μ αγαπη ανθρωποφαγικη
λησμονα τα βαθυπρασινα φυκια
ταλανιζονται στο νερο
κατι αναμεσα σε βρυα και φυκια
ο γιγαντας σφαδαζει
αλλοκοτη η στιγμη που κερνα
ο χρονος θανατο
που κοιταει πισω απ τον ωμο του
τα λυγερα σταχια
να γεμιζουν φως τον ουρανο
μεταλαμβανει το αιμα
του γιγαντα ηρεμα
εφτα οι τελευταιες του ανασες
γεματες καθαρη ποιηση
κι ομως
ο γιγαντας ζει
καθε μερα ζει
για να σπαραζει
ενταξει
ειναι και τα καθημερινα
που καπως πρεπει να διεκπεραιωθουν
και τα χρωματα ζητανε διαλυτικο
παρ ολα αυτα
η μερα χωραει
γιγαντες





















-

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτοι οι γιγαντες σε βομβαρδιζουν διχως να σου κηρυξουν το πολεμο.

λογια εικονες τραγουδια είπε...

αυτοι οι γιγαντες δεν ειν ανεμομυλοι, ουτε ειν εντελως φανταστικοι,
φυσικα υπαρχει κι ενα στοιχειο αυτοσαρκασμου στο κειμενο